Durf te voelen

Zuidooster

Vorige week fietste ik richting de Oranjebuurt, daar waar ik opgegroeid ben. Het busstation, de Zuidooster, is langzaam aan het verdwijnen. Het gebouw ontsnapt niet aan slopershamer en moet plaats maken voor appartementen. Net de zoals de flats aan de Zuidsingel, ja die met de donkere kelder, verdwijnen uit het “Rooyse” straatbeeld. Echter mijn herinneringen niet. Met de bus naar Oma in Tienray was altijd een feestje. Wachten op de rood geverfde verhoging in de grote hal. Ik kon de bus aan zien komen die met een grote draai eerst de St. Bernardstraat op reed om vervolgens het busstation in te manoeuvreren. Kijkend naar het lijnnummer, want dan kon de reis bijna beginnen. De grote treden van bus opklimmen en een plaats uitzoeken, dichtbij de stopknop.

Bus naar oma

Ook die keer dat ik voor het eerst alleen met de bus naar oma ging. Mijn moeder bracht me naar de Zuidooster en ik ging supertrots voorin zitten. Ik voelde me groot en wist natuurlijk precies wat ik moest doen en waar uit te stappen. Oh, dat voelde goed en zou laten zien dat ik het kon. In Tienray aangekomen geen oma bij de bushalte. Oeps, wat is dat dan? Maakte me niet uit, ik wist waar ze woonde dus stapte ik vol vertrouwen uit en liep ik naar het Zonnelied, een kring van bejaardenwoningen en ik een daarvan woonde mijn oma. Daar aangekomen was de deur op slot. Hey, hoe kan dat nou? En nu? Hier begreep ik niets van. De paniek sloeg toe om me vervolgens te vermannen. “Kom op Margo je kunt dit, niets aan de hand”, zie ik tegen mezelf. Althans voor de buitenwacht. Van binnen raasde de adrenaline door mijn lijf, trillend liep ik terug. Om me heen kijkend of Oma toch nog ergens te zien was. Nee, ze was er niet en ondertussen deed ik vreselijk mijn best om te dealen met al mijn gevoelens, de tranen prikte achter mijn ogen en door te slikken kon ik mijn schreeuw binnen houden. Om gek van te worden. Dus liep ik weer richting kerk voor de bus terug.

Alcoholist

De Zuidooster roept ook die andere herinnering op. Die van het bier halen voor mijn vader op zijn vrije dag. Hij was alcoholist en dat durf ik nu te schrijven. Tegelijkertijd komt de vraag bij me op of het wel klopt. Zo groot is mijn/onze loyaliteit naar ouders toe. Het ontkennen van zaken zoals deze hoort daarbij. Het niet willen zien of kunnen accepteren dat het zo is. Er over zwijgen, want dan lijkt het alsof het er niet is. Maar ik ben menigmaal op zijn vrije dag met mijn fiets en tas met lege bierflesjes naar de Zuidooster gefietst. Via de wachthal van het busstation naar binnen met achterin een bar. Aan het einde van de bar de “mannen” die net als mijn vader “hem goed lusten”. Met het schaamrood op de kaken en hals, stapte ik op ze af. Bang voor de “je kent ze wel” opmerkingen die ze gingen maken. Gelukkig stond de meestal “vrouw Arts”, de uitbaatster, met een begrijpende glimlach me op te vangen. Waarvan ik nu pas snap wat ze begreep. Oh wat haatte ik die dagen, de keren dat ik daar naar toe moest. Maar, ik klaagde niet, je merkte niets aan mij. Sprak er niet over, dat bleef allemaal intern. Zo heb ik geleerd mijn gevoelens voor me te houden, niets te laten merken. Ik werd gezien als een serieus en verstandig meisje, netjes en gehoorzaam. Ik krijg rillingen als ik eraan denk en zou nu nog het liefst tegen klein Margootje zeggen. Zeg nee, wordt boos, ga gillen, maakt me niet uit wat, maar doe in ieder geval iets!!! Wist ik veel? Een ding wist ik dat door zo te doen hoopte ik aandacht te krijgen, aardig gevonden worden.

Gevoelens

Inmiddels weet ik beter en doe ik het anders. Mezelf de ruimte geven en daardoor ook voor mijn gevoelens. Het werkt zo bevrijdend. Dat is wat ik jou ook gun. Je zo vrij te kunnen voelen. Daarom nodig ik je uit voor het Emotie Café om met elkaar op een speelse manier onze emoties te onderzoeken, ze de ruimte te geven en opgeruimd het weekend in te gaan.