Angst: slechte raadgever

Ik ben angstig geworden, voor zover ik het me kan herinneren en bewust ben, door de ervaringen uit mijn jeugd. Ik woonde in mijn jonge jeugd in een flat, drie hoog met in de kelder de berging boxen afgewisseld met open ruimten. Het beeld komt me direct weer helder voor ogen. Het was een echte “kelder”, matig verlicht met veel donkere hoeken. Wie mij destijds die kelder in lokten en riepen: “Margo, Margo kom je spelen” ben ik kwijt. Nietsvermoedend en met kinderlijke nieuwsgierigheid liep ik die kelder in. Totdat ze uit het niets opdoemende de vaag te onderscheiden gedaanten die mij de schrik op het lijf jaagde. Helemaal radeloos, stijf van de schrik zette ik het op een huilen. Dat galmde als een loeiende sirene door het flatgebouw. Zij de grootste lol. Ik helemaal de weg kwijt en geen beweging in te krijgen. Mijn moeder overstuur en in paniek.

Donker op straat

Ook mijn tijd bij de kabouters, paar jaar later, heeft zijn bijdrage gehad. Wij liepen met aantal meisje rond 5 uur, in de winter en in het donker, richting Kruisstraat naar de blokhut. Steevast maakten we elkaar aan het schrikken door om beurten te roepen: “Kijk daar een enge man” en renden vervolgens verder. Niets aan de hand, maar mijn hart bonkte in mijn borstkas, mijn keel zat dichtgeknepen. Ik besefte toen niet wat het met me deed. Was het gewoon meidenlol? Zo ervoer ik het niet. En als ik dan op koopavond terugliep naar huis samen met mijn moeder en een paar koplampen staken onverwachts hun lichtbundel de hoek om stond ik verschrikt stil. Ik bevroor, wist niet hoe hier mee om te gaan.

Mannen of bomen?

Zelfs toen ik mijn beroepsopleiding aan het volgen was en met medestudenten op zeilkamp was in Balk (Friesland) kon de angst mij volledig te pakken krijgen. s ’Avonds in de schemer, liep ik samen met mijn zeilgenootje langs de waterkant die omzoomd was met bomen. Zag ik die bomen voor enge mannen aan. “Zie jij dat ook, die mannen?” vroeg ik nog aan haar en we renden allebei gillend terug naar de boerderij. Hijgend kwamen tot stilstand voor de deur en concludeerde we dat het toch echt bomen waren.

Realiteit

Nu kijk ik met mededogen terug naar die tijd. Wat een angst en waarvoor precies?. Natuurlijk ben ik hevig geschrokken. In veel van dit soort situaties waren het vooral mijn gedachten die me bang maakte en dat vooral bleven doen. Toetsen aan de realiteit kon ik niet, wist niet wat dat was. Ook niet geleerd hoe te handelen en me te verweren. Dus was het bevriezen of vluchten. Vechten, nee kende ik niet. Nu jaren laten heb ik gelukkig mogen ervaren hoeveel kracht ik heb en dat ik kan kiezen en als het er echt toe doet vecht ik. Deze "angst" heeft me in vaak parten gespeeld en daardoor veel niet gedaan. Het hield me tegen.

Vier vragen Byron Katie

Het toetsen aan de realiteit kan je ook helpen. Natuurlijk niet in iedere situatie. Bryon Katie heeft dat haar werkwijze van gemaakt en baseert dat op onderstaande vragen:

• Is het waar?
• Kun je absoluut weten dat het waar is?
• Hoe reageer je als je die gedachte hebt?
• Wie zou je zijn zonder die gedachte?

Nou een ding weet ik zeker, zonder die angst (gedachten) zou ik een meer relaxte jeugd hebben gehad, me vrij hebben gevoeld en meer ondernomen hebben.