Contact
Sint Jozeflaan 4
5817 AC Smakt
06 22 55 63 32
margo@bolenius.nu
Als ik aan eenzaamheid denk, dan voel ik meteen mijn maag verkrampen en krijg ik een steek in mijn hart. Binnen een mum van tijd heb ik daar ook de beelden bij. Verdrietig wordt ik ervan. Het gebrek aan verbondenheid wordt vaak gekoppeld aan leeftijd en met name aan ouderen. Het gevoel op jezelf te zijn teruggeworpen, er niet bij horen of geen echte vrienden hebben is echter van alle leeftijden. Je zwijgt hierover, vooral als het jezelf aangaat. Dat ouderen hiermee te maken krijgen is misschien wat meer vanzelfsprekend. Je wereld wordt steeds kleiner en het actief opzoeken van contacten wordt minder. Het is ook het proces van geleidelijke terugtrekking die met de laatste levensfase te maken heeft en waarin verlies zich in allerlei vormen openbaart. Daar waar het jongeren betreft wordt er niet of nauwelijks over gesproken. Een echt taboe. Uit cijfers van “eenvandaag opiniepanel” blijkt dat 3 op de 10 jongeren zich oa hierdoor depressief voelt.
Je geïsoleerd voelen van anderen kan te maken met veranderingen in je leven. Wanneer je van school of werk wisselt. Je relatie eindigt. Je geconfronteerd wordt met ziekte en verlies. Of omdat je jezelf lelijk, niet de moeite waarde of niet goed genoeg vindt. Het kan ook te maken hebben met het wat meer op jezelf en stil zijn. Je anders voelen dan anderen waardoor twijfel en onzekerheid je weerhouden en het maken van contact zelfs bedreigend wordt.
Als kind al had ik een sterke behoefte aan contact. Ik wilde drukte om me heen, zodat ik me niet alleen voelde. Mijn moeder zette de box op stoelen zodat ik naar buiten kon kijken. Ook het alleen spelen lukte niet zo goed. Later zorgde ik altijd dat ik iets te doen had, zocht ik mensen op of was ik onderweg naar iets of iemand. Realiseer me nu dat ik dit deed om er bij te horen en laten zien dat ik een druk sociaal leven had. Mogelijk verhulde ik daarmee de angst voor het alleen en anders voelen/zijn. Vermeed ik daarmee de confrontatie met mezelf en mijn echte behoeften. Ontdekken wat je echt wil kan afwijken van de (vrienden)groep waartoe je behoort. En wat doe je als je verschil ervaart tussen gewenste en aanwezige contacten? Wat is echt contact en wat doet dat met je? En wat als die behoefte niet wordt vervuld?
Zijn de vrienden op facebook je “echte” vrienden en wat is de kwaliteit van dat contact? Een WhatsApp berichtje is snel gestuurd, is ook gemakkelijk niet altijd even handig?! Online heb je digitale verbinding, maar ben je niet “echt” verbonden met elkaar. Zien, horen en voelen ontbreken.
Ieder mens heeft behoeft aan waardevol contact. Het is de energie die overspringt als mensen zich gezien, gehoord en gewaardeerd voelen. Het heeft invloed op je vitaliteit en levenslust. Vergroot je eigenwaarde. Toch staat er vaak van alles in de weg. Overtuigingen zoals: "ik ben niet goed genoeg", "ik ben het niet waard", "ik krijg het toch niet" en "ik vertrouw het niet". Dit geeft je een gevoel van machteloosheid waardoor jouw situatie en emoties onveranderbaar lijken.
Lange tijd heb ik mijn eigenwaarde gehaald uit het continue plezieren, vooral doen wat anderen leuk vinden om erbij te horen en geen uitzondering te hoeven zijn. Keihard werken voor de beste baan en materiële zaken om gezien te worden. En tot slot het perfectioneren van mijzelf, zodat er niets op mij aan te merken viel. Vragen om hulp dat paste daar niet bij. Toegeven dat ik het niet wist of mogelijk een fout had gemaakt, no way! Dat voelt zo eenzaam. Ondanks alle contacten die ik had voelde ik me niet verbonden. Ik kon en durfde niets te delen, de angst voor afwijzing was in mijn gedachten te groot.
Als dit zo schrijf voel ik mijn schaamte en pijn. Door op deze manier te leven isoleerde ik mezelf terwijl ik juist zo’n enorme behoeft had en heb aan contact. Het heeft me enorm veel moed gekost om het beeld, waaraan ik van mezelf moest voldoen, op te geven. Mijn imperfectie te delen. Fouten te maken en toe te geven. En als je eenmaal ontdekt hebt wat dit met je doet, hoe je daardoor verbonden voelt en vrijheid ervaart. Tegenwoordig kan ik er zelfs om lachen. Dan durf je verder te gaan. Zoals ik nu doe door dit te delen. Vergis je niet het blijft ook (leuk) spannend, gelukkig niet meer (dood)eng.
Het zou fijn zijn als ik je gewoon een lijst met gemakkelijk uit te voeren tips en adviezen kon geven en je daarmee aan de slag zou kunnen en het "probleem" opgelost. Helaas vergen dit soort processen een andere aanpak. Waarin je steeds kleine stappen zetten richting je doel. Dit kan in een workshop of individueel. Wil je weten hoe je contact maakt of dingen hierin kunt veranderen? Of heb je andere vragen of behoeften? Neem vrijblijvend contact op voor informatie.
Terug naar overzicht